متن اعتقادنامۀ وست  مینستر- فصل چهارم: آفرینش

متن اعتقادنامۀ وست  مینستر

فصل چهارم: آفرینش

1. خدای پدر و پسر و روح القدس را پسند آمد (رومیان 11: 36؛ 1قرنتیان 8: 6؛ عبرانیان 1: 3؛ پیدایش 1: 2؛ یوحنا 1: 2-3؛ ایوب 33: 4) که برای ابراز شکوه و قدرت و حکمت و نیکویی ازلی خود (رومیان 1: 20؛ ارمیا 10: 12؛ مزمور 1-4: 24؛ مزمور 33: 5) در ابتدا عالم را و همۀ چیزهایی را که در آن وجود دارد، اعم از مرئی و غیر مرئی، در مدت شش روز از نیستی به هستی آورد و خلق فرماید و همه بسیار نیکو بود (پیدایش 1: 1-31؛ مزمور 33: 6؛ عبرانیان 1: 16؛ اعمال رسولان 17: 24؛ خروج 20: 11).
2. بعد از آن که خدا همۀ مخلوقات دیگر را آفرید، انسان را هم مذکر و مؤنث (پیدایش 1: 27) با روحی ابدی که دارای شعور و دانش و عدالت و قدوسیت حقیقی بود (پیدایش 2: 7؛ جامعه 1: 7؛ لوقا 23: 42؛ متی 10: 28) مطابق صورت خود، خلق (پیدایش 1: 36؛ کولسیان 3: 10؛ افسسیان 4: 24) و شریعت خود را بر دلهای آنها مرقوم فرمود (رومیان 2: 14-15) و قدرت اطاعت کامل از آن را به آنان عطا کرد (پیدایش 2: 17؛ جامعه 7: 29). ولی آنها در عین حال اجازۀ خطا ورزیدن داشتند و به آزادی ارادۀ خودشان که قابل تغییر بود واگذار شدند (پیدایش 3: 16-17). علاوه بر شریعتی که در قلبشان مرقوم بود، به آنها صریحاً دستور داده شد که از درخت معرفت نیک و بد نخورند و تا وقتی از این دستور اطاعت کردند در مصاحبت با خدا خوشحال بودند (پیدایش 2: 17؛ پیدایش 2: 15-3: 24) و بر سایر مخلوقات تسلط داشتند (پیدایش 1: 38؛ ر.ک پیدایش 29-30؛ مزمور 8: 6-8).