خدا در چه تاریخی آدم و حوا را آفرید؟

خدا در چه تاریخی آدم و حوا را آفرید؟

هر جای دنیا که سخنرانی می کنم، ‏مخاطبانم مرا برای تعیین تاریخ دقیق ‏آفرینش آدم و حوا توسط خدای خالق، تحت ‏فشار قرار می دهند. وقتی به آنها می ‏گویم که نه کتاب مقدس و نه علم، تاریخ ‏دقیقی ارائه نمی دهند، خیلی ناامید می ‏شوند و این امر به من می فهماند که ‏چرا اسقف اعظم جیمز آشر و جان لایت فوت ‏خود را مؤظف دانستند تا روز و ساعتِ ‏زمانی که خدا آدم و حوا را آفرید ‏محاسبه کنند.‏

بهترین تاریخ های کتاب مقدسی برای آدم ‏و حوا

آشر و لایت فوت با استفاده از اعداد ‏مرتبط با شجره نامه های موجود در کتاب ‏های پیدایش، خروج، پادشاهان و تواریخ ‏ایام به این نتیجه رسیدند که آدم در ‏‏23 اکتبر، ساعت 9 صبح به چهل و ‏پنجمین وقت نصف النهار در سال 4004 قبل از ‏میلاد آفریده شدند!!!؟؟؟ مصمم بودن ‏آنها بر این فرضیه شان بر اساس ‏شجره نامه های جامع، در صورتی می توانست معتبر باشد که این شجره نامه ها هیچ ‏نسلی را فراموش نکرده باشند. انبوهی از ‏تحقیقات کتاب مقدسی خلاف این را ثابت می ‏کند (1).

برخلاف شجره نامه های کتاب مقدس که کمک ‏بسیار اندکی برای تعیین تاریخ خلقت ‏آدم به ما می کنند، سه سرنخ دیگر کتاب ‏مقدس می توانند به ما کمک شایانی ‏بکنند:

اول: پیدایش 10: 25 به ما می گوید که ‏جهان در زمان فِلِج که چهار نسل پس از ‏نوح می زیست، منقسم شد. وقتی به زمینۀ ‏متن این آیه دقت می کنیم، متوجه این ‏نکته می شویم که خدا بشریت را در ‏سراسر زمین پراکنده نمود، این گفته ‏احتمالاً به زمانی اشاره دارد که پل ‏زمینی بِرینگ (کاهش سطح آب دریاها در ‏آخرین عصر یخبندان، خشکی بین آسیا و ‏آمریکا را در معرض دید قرار داد و ‏منجر به شکل گیری پل زمینی برینگ شد. ‏اولین انسان هایی که وارد آمریکا شدند ‏از آسیا از طریق این پُل زمینی آمدند، ‏اما این که کِی و چگونه در سراسر جهان ‏جدید منتشر شدند، هنوز به عنوان یک ‏راز باقی مانده.)‏‏ به تنگۀ بِرینگ تبدیل شد. قدمت قابل ‏اعتمادی که کربن 14 در مورد این ‏رویداد به ما نشان می دهد به 11000 ‏سال پیش برمی گردد.این تاریخ حاکی از ‏آن است که پراکندگی بشر در سراسر جهان ‏باید قبل از 9000 سال پیش از میلاد ‏باشد و طوفان نوح نیز باید قبل از ‏‏9000 سال پیش از میلاد واقع شده ‏باشد. خلقت آدم خیلی زودتر از این ‏رخدادها به وقوع پیوسته.‏

دوم: پیدایش فصل دوم چهار رودخانۀ ‏شناخته شده را توصیف می‌کند که از ‏مکان‌های نام‌گذاری شده در کوه‌های ‏عربستان و کوه‌های اطراف بین‌النهرین ‏سرازیر می‌شوند و در باغ عدن به هم ‏می‌رسند (آدم اندکی پس از خلقتش در ‏باغ عدن قرار گرفت و حوا در این باغ ‏آفریده شد). تنها زمانی که این رودها ‏می توانند در خشکی به هم بپیوندند ‏زمانی است که بیشتر خلیج فارس، زمین ‏خشک بوده باشد (2). خشک بودن خلیج فارس مستلزم ‏آن است که زمین در عصر یخبندان بوده ‏باشد. آخرین عصر یخبندان از 120000 تا ‏‏13000 سال پیش و عصر یخبندانِ قبل از ‏آن از 135000 تا 230000 سال پیش ادامه ‏داشت.‏

سوم: اولین شواهد باستان شناسی برای ‏فعالیت بشری، هم در منطقۀ خلیج فارس و ‏هم در شرق و جنوب آفریقا ظاهر شده. ‏این شواهد حاکی از یک مسیر مهاجرت ‏آسان بین منطقه خلیج فارس و شرق و ‏جنوب آفریقا است. این مسیر به شکل ‏رشدی سرسبز در امتداد رودخانۀ جیحون ‏از طریق جنوب عربستان و یک پل زمینی ‏که بخش جنوب غربی عربستان را به شاخ ‏آفریقا متصل می‌کند، در آمد. چنین ‏مسیر مهاجرتی سه بار در طول دو عصر ‏یخبندان گذشته وجود داشته است یعنی: ‏‏55000، 75000-130000، و 150000-160000 ‏سال پیش (3). این مسیر در دو دورۀ اول از بین سه دوره، برای مهاجرت انسان ‏بسیار مطلوب بود.‏

بنابراین محتمل ترین تاریخ کتاب مقدس ‏برای خلقت آدم و حوا بین 55000 تا ‏‏120000 سال پیش است. با این حال، ‏تاریخ را می توان تا 230000 سال پیش ‏بازگرداند.‏

بهترین تاریخ های علمی برای آدم و حوا

اولین شواهد غیرقابل انکار برای صنعت ‏بشر از تاریخ کربن 14 ناشی می شود که ‏ثابت می کند انسان ها از ابزارهایی ‏برای آسیاب دانه های بو داده  برای تبدیل آنها به آرد ‏استفاده می کردند تا حداقل 32614 سال ‏پیش یا 425 سال اضافه یا کمتر از ‏این سال ها تخمین زده شده (4). اولین شواهد بی چون و چرا برای بیان نمادین و هنر پیشرفته به 36000 سال پیش برمی گردد (5). و قدیمی ترین ‏شواهد غیرقابل انکار برای پیشرفت سریع ‏فناوری ابزار و ساخت و استفاده از ‏لباس و جواهرات به 40000 تا 45000 سال ‏قبل باز می گردد.‏

تکنیک‌های تاریخ‌گذاری از نوع شب تاب ‏حرارتی و نوری نشان می‌دهد که جواهرات ‏و رنگدانه‌های هنری در 70000 تا 80000 ‏سال پیش و حتی تا 165000 سال پیش توسط ‏انسان استفاده می‌شده است (6). با این حال، ‏تاریخ‌گذاری از نوع شب تاب حرارتی و ‏نوری را فقط می‌توان برای به دست آوردن ‏حدود بالایی اعتماد کرد یعنی این ‏تاریخ‌ها می‌توانند زمان‌های اخیر را ‏نشان دهند.‏

آخرین تاریخ های ژنتیکی برای یافتن ‏حدود تاریخی جدّ مادریِ نسل بشر، بین ‏‏107000 تا 197000 سال پیش است (7). آخرین ‏تاریخ ژنتیکی برای آدم کروموزومی ‏Y‏ ‏بین 101000 تا 200000 سال پیش است (8). ‏علت این تفاوت فاحش میان تاریخ های ‏ژنتیکی این است که آنها میزان مختلف ‏ساعت‌های مولکولی را فرض می کنند. به ‏هر ترتیب این را نیز باید در نظر داشت ‏که ساعت های مولکولی، زمان‌دارهای ‏بدنام و غیرقابل اعتمادی هستند (9).‏

بهترین علم موجود، منشأ بشریت را پیش ‏از 45000 سال پیش می‌داند. با این حال، ‏از نظر علمی، پیدایش انسان می تواند ‏به 200000 سال قبل بازگردد.‏

عدم قطعی بودن تاریخ های کتاب مقدس و ‏نیز علمی بسیار زیاد است. علاوه بر ‏این، خبر بد این است که بعید است ‏تلاش‌های پژوهشی آیندۀ کتاب مقدس و نیز ‏علمی هرگز بتوانند از عدم قطعیت‌های ‏موجود بکاهند. موانع اساسی زیادی ما را از ‏دستیابی به تاریخ های بسیار بهتر باز ‏می دارند. با این حال، آنچه برای ایمان ‏مسیحی بسیار دلگرم کننده است این است ‏که تاریخ های کتاب مقدس و علمی با ‏یکدیگر مطابقت دارند.‏

یادداشت های پایانی:

1. Hugh Ross, A Matter of Days: Resolving a Creation Controversy (Covina, CA: RTB Press, 2015), 237–38.
2. Hugh Ross, Navigating Genesis: A Scientist’s Journey through Genesis 1–11 (Covina, CA: RTB Press, 2014), 96–100.
3. Ash Parton et al., “Alluvial Fan Records from Southeast Arabia Reveal Multiple Windows for Human Dispersal,” Geology 43 (February 2015): 295–98, doi:10.1130/G36401.1; Hugh Ross, “Did Arabia Provide a Migration Route for Early Humans?,” Today’s New Reason to Believe (blog), Reasons to Believe, May 28, 2015, https://www.reasons.org/articles/did-arabia-provide-a-migration-route-for-early-humans.
4. Marta Mariotti Lippi et al., “Multistep Food Plant Processing at Grotta Paglicci (Southern Italy) around 32,600 Cal B.P.,” Proceedings of the National Academy of Sciences, USA 112 (September 2015): 12075–80, doi:10.1073/pnas.1505213112.
5. Michael Balter, “Radiocarbon Dating’s Final Frontier,” Science 313 (September 2006): 1560–63, doi:10.1126/science.313.5793.1560; Hélène Valladas et al., “Palaeolithic Paintings: Evolution of Prehistoric Cave Art,” Nature 413 (October 2001): 479, doi:10.1038/35097160; Nicholas Conard, “A Female Figurine from the Basal Aurignacian of Hohle Fels Cave in Southwestern Germany,” Nature 459 (May 2009): 248–52, doi:10.1038/nature07995.
6. Chris Stringer, Lone Survivors: How We Came to Be the Only Humans on Earth (New York: Times Books, 2012), 108–41; Marian Vanhaeren et al., “Middle Paleolithic Shell Beads in Israel and Algeria,” Science 312 (June 2006): 1785–88, doi:10.1126/science.1128139; Curtis Marean et al., “Early Human Use of Marine Resources and Pigment in South Africa during the Middle Pleistocene,” Nature 449 (October 2007): 905–8, doi:10.1038/nature06204.
7. Fazale Rana with Hugh Ross, Who Was Adam?: A Creation Model Approach to the Origin of Humanity, 2nd ed. (Covina, CA: RTB Press, 2015), 265–66.
8. Ibid., 267–88.
9. Hugh Ross, Improbable Planet: How Earth Became Humanity’s Home (Grand Rapids: Baker, 2016), 178.

نوشتۀ هیو راس

آشنایی با نویسنده: هیو نورمن راس یک فیزیکدان فضایی اهل ‏کانادا و مدافع ایمان مسیحی و از ‏باورمندان خلقت گرای زمین کهن است. راس دکترای خود را در رشتۀ ‏ستاره شناسی از دانشگاه تورنتو و ‏کارشناسی فیزیک را از دانشگاه بریتیش ‏کلمبیا دریافت نموده. او در سال 1986 ‏خدمات خود را به نام «دلایلی برای ‏ایمان» تأسیس نمود.‏

ترجمۀ کشیش ورژ باباخانیان