مقصود و هدف خلقت

مقصود و هدف خلقت:

خدا برای خلقت جهان دارای دلایل ویژه ای بوده است.

1) خدا آسمان و زمین را به عنوان تجلی جلال عظمت و قدرت خویش آفرید. داود می گوید آسمان جلال خدا را بیان می کند و فلک از عمل دستهایش خبر می دهد (مزمور 19: 1؛ مزمور 8: 1).

با نگاه به کل جهان هستی، از وسعت بی کران جهان خلقت تا زیبایی و نظم موجود در طبیعت، اگر چه نمی توانیم آن را درک کنیم ولی عظمت جلال خالقمان، خداوند خدا را در می یابیم.

2) خدا آسمانها و زمین را برای جلال یافتن خود خلق کرد.

تمامی عنصر طبیعت مثل خورشید، ماه، درختان جنگلها، باران و برف، روخانه ها و نهرها، تپه ها و کوهستانها، حیوانات و پرندگان خدای خالق خود را حمد می گویند (مزمور 98: 7-8؛ 148: 1-10؛ اشعیا 55: 12). چقدر بیشتر از آن خداوند مشتاق است و انتظار دارد که انسان او را جلال دهد و بپرستد.

3) خدا زمین را به عنوان مکانی برای به انجام رساندن اهداف خویش برای انسان خلق کرد.

الف) خدا، آدم و حوا را به شمل خود به ورتی آفرید که بتوانند تا ابد رابطه ای دوستانه و شخصی با او داشته باشند. خدا نوع بشر را به صورت سه بعدی (جسم، نفس، روح) خلق کرده و به او فکر، احساس و اراده داده تا انسان بتواند آزادانه او را به عنوان خداوند پرستیده، با ایمان، وفاداری و قدرشناسی او را خدمت کند.

ب) خدا به قدری مشتاق این ارتباط صمیمانه با نژاد بشر است که وقتی شیطان موفق به وسوسه آدم و حوا و ناطاعتی آنها نسبت به فرمان خدا گردید، وعده داد که نجات دهنده ای برای رهایی تمامی بشر از عواقب گناه خواهد فرستاد (پیدایش 3: 15). به این طریق قومی را برای خود خواهد برگزید تا او را خشنود ساخته جلال داده و در عدالت و قدوسیت برای او زندگی کنند (اشعیا 60: 21؛ 61: 1-3؛ افسسیان 1: 11-12؛ 1پطرس 2: 9).

پ) اوج هدف خدا از خلقت در کتاب مکاشفه یافت می شود یعنی در جایی که یوحنا تا پایان تاریخ را با این جمله ها شرح می دهد: “با ایشان ساکن خواهد بود و ایشان قومهای او خواهند بود و خود خدا با ایشان خدای ایشان خواهد بود” (مکاشفه 21: 3).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس