روز کفّاره

روز کفاره

“و کاهنی که مسح شده و تخصیص شده باشد تا در جای پدر خود کهانت نماید کفاره را بنماید. و رختهای کتان یعنی رختهای مقدس را بپوشد”.

(لاویان 16: 32-33)

نیازه به کفاره:

کلمه “کفاره” (عبری Kippurim از ریشه Kaphar به معنی “پوشش”)، ایده پوشش گناه را در بر دارد که با پرداخت بهای آن (یعنی فدیه) جبران کامل و کافی گناه یا فساد صورت می گیرد (به اصول فدیه در خروج 30: 12؛ اعداد 35: 31؛ مزمور 49: 7؛ اشعیا 43: 3 رجوع کنید).

1) نیاز به کفاره به دلیل گناهان قوم اسرائیل پدید آمد (لاویان 16: 30).

اگر گناهان کفاره نمی شد خشم خدا شامل حال آنان می گردید (رومیان 1: 18؛ کولسیان 3: 5؛ 1تسالونیکیان 2: 16). بنابراین هدف از روز کفاره، تهیه قربانی کاملی برای همه گناهانی بود که با وجود تمامی قربانی های سراسر سال، کفاره نگردیده بودند. در نتیجه قوم از تمامی گناهان مربوط به سال قبل پاک شده، خشم خداوند از آنها دور گشته و مشارکت خود را با خدا ادامه می دادند (لاویان 16: 30-34؛ عبرانیان 9: 7).

2) به دلیل اشتیاق خدا برای نجات اسرائیل، بخشش گناهان ایشان و مصالحه دادن آنها با خود، او راهی را برای نجات تدارک دید، یعنی پذیرش مرگ یک موجود بی گناه به جای آنها (مثل حیوانات قربانی).

این حیوان گناهان و خطایای ایشان را متحمل می گردید (لاویان 17: 11؛ اشعیا 53: 4، 6، 11) و با خون آن گناهان ایشان پوشش داده می شد.

مراسم روز کفاره:

لاویان باب شانزدهم شرح مهمترین روز مقدس از سال یهودی یعنی روز کفاره است. در این روز کاهن اعظم نخست خود را با آب شسته و خرقه مقدس را می پوشید. قبل از قربانی برای گناهان، کاهن بایستی یک گوساله ای را برای گناهان خود تقدیم می کرد. بعد از آن دو بز نر را گرفته و یکی از آنها را برای قربانی و دیگری را برای فرستادن به صحرا تعیین می کرد (لاویان 16: 8). او بز اول را کشته، خون آن را در قدس اقداس و پشت حجاب آن بر روی کرسی رحمت می پاشید. این خون بین خدا و لوح های شریعت او در تابوت خیمه قرار می گرفت (قوانینی که آنها زیر پا گذاشته بودند با خون پوشش می یافت)، بدین ترتیب تمام گناهان قوم کفاره می گردید (لاویلت 16: 15-16). در آخر دستهای خود را بز زنده گذاشته و گناهان بخشش نیافته اسرائیل را اعتراف می کرد. بز زنده که به صحرا فرستاده می شد سمبلی از گناهانی بود که به خارج از اردوگاه رفته و در صحرا ناپدید می گردید (لاویان 16: 21-22).

1) در روز کفاره، همه قوم جمع شده و در آن روز روزه داشته و خود را در برابر خدا فروتن می ساختند (لاویان 16: 31).

این کار آنان بر جدی بودن گناه و بیان این حقیقت که کفاره فقط شامل اشخاصی می گشت که قبل توبه کار داشته و ایمان خود را حفظ می کردند، دلالت می کند (لاویان 23: 27؛ اعداد 15: 30؛ 29: 7).

2) روز کفاره برای تمامی گناهان همان سال انجام می گردید.

این کفاره برای گناهان سال پیش از آن نبود (لاویان 16: 16، 21) و این مراسم هر سال به همین ترتیب تکرار می شد.

مسیح و روز کفاره:

روز کفاره مملو از نشانه هایی است که اشاره به کار خداوند و نجات دهنده ما عیسی مسیح دارد. نویسنده عبرانیان بر انجام نمونه های مراسم کفاره در عهد جدید تاکید می کند (عبرانیان 9: 6-10: 18 به موضوع مسیح در عهد عتیق، رجوع کنید).

1) این حقیقت که مراسم قربانی در عهد عتیق بایستی سالانه تکرار می گردید نشان می دهد که بعضی موارد مربوط به آن موقتی بوده است.

این موارد اشاره به زمانی داشت که مسیح می آید تا تمامی گناهان اعتراف شده را بر طرف سازد (عبرانیان 9: 28؛ 10: 10-18).

2) کار دو بز که بیانگر کفاره، بخشش، مصالحه و پاکی از گناهان است در مسیح انجام گردید.

بزی که کشته می شد در واقع نمونه ای از مرگ قربانی وار مسیح به جای گناهکاران و پرداخت بهای گناهان ایشان است (رومیان 3: 24-26؛ عبرانیان 9: 11-12؛ 24-26). بزی که فرستاده می شد تا گناهان قوم را با خود به صحرا ببرد نمونه ای از قربانی مسیح است که گناهان و خطایای توبه کاران را از آنها دور می سازد (مزمور 103: 12؛ اشعیا 53: 6، 11-12؛ یوحنا 1: 29؛ عبرانیان 9: 26).

3) قربانی های روز کفاره پوششی برای گناهان بود نه دور ساختن گناهان.

خون مسیح که بر روی صلیب ریخته شد کفاره ای است که خدا به صورت ابدی برای انسان مهیا ساخته است و برای همیشه گناهان را دور می سازد (عبرانیان 10: 4، 10-11). مسیح به عنوان قربانی کامل و بی عیب (9: 26؛ 10: 5-10) تاوان کامل گناهان ما را پرداخت کرد (رومیان 3: 25-26؛ 6: 23؛ غلاطیان 3: 13؛ 2قرنتیان 5: 21) و با کفاره خود خشم خدا را دور ساخته، ما را با او آشتی داده و رابطه ما را با او تازه می سازد (رومیان 5: 6-11؛ 2قرنتیان 5: 18-19؛ 1پطرس 1: 18-19؛ 1یوحنا 2: 2).

4) قدس اقداس یعنی جایی که کاهن اعظم با خون وارد آن می شد تا مراسم کفاره را انجام دهد، نمونه ای از تخت خدا در آسمان است.

مسیح پس از مرگ خود به این قدس اقداس آسمانی وارد گردید تا با خون خود برای ایمانداران در حضور تخت خدا کفاره کند (خروج 30: 10؛ عبرانیان 9: 7-8؛ 11-12؛ 24-28).

5) قربانی های حیوانات نمونه ای از قربانی کامل مسیح برای گناهان است و در قربانی وی به طور کامل تحقق یافت.

بنابراین پس از مرگ وی صلیب نیازی به قربانی کردن حیوانات نیست (عبرانیان 9: 12-18).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس