متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل سوم: تقدیر ازلی خدا

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل سوم: تقدیر ازلی خدا

1. خدا از ازل از طریق مصلحت حکیمانه و قصد کاملاً مقدس خود، به طور آزاد و غیر قابل تغییر، هر چیزی را که به وقوع می‌پیوندد مقدر فرموده (مزمور 33: 11؛ افسسیان 1: 11؛ عبرانیان 6: 17) ولی این امر را طوری انجام داده که خودش به وجود آورندۀ گناه نیست (مزمور 5: 4؛ یعقوب 1: 13-14؛ 1یوحنا 1: 15؛ ر.ک عبرانیان 1: 14) و تجاوزی به آزادی ارادۀ مخلوقات نکرده و نیز آزادی و اختیار در مورد علل ثانویه را از از انسان صلب ننموده بلکه برقرار داشته است (اعمال رسولان 2: 23؛ متی 17: 12؛ اعمال رسولان 4: 27-28؛ یوحنا 19: 11؛ امثال 16: 33).
2. با وجودی که خدا می‌داند در تمام شرایط امکان دارد چه چیزی به وقوع بپیوندد و یا به وقوع خواهد پیوست، (1سموئیل 23: 11-12؛ متی 11: 21، 23) فقط به این دلیل که آینده را می‌بیند و از شرایط آگاه است، چیزی را مقدر نفرموده است (رومیان 9: 11، 13، 16، 18).
3. توسط تقدیر الهی، به منظور آشکار ساختن جلال خدا، بعضی از انسانها و بعضی از فرشتگان (1تیموتائوس 5: 21؛ متی 25: 21، 41) برای حیات ابدی و بعضی دیگر برای هلاکت ابدی مقرر شده اند (افسسیان 1: 5-6؛ رومیان 9: 22-23).
4. این فرشتگان و انسانها، که به شرح فوق از قبل مقدّر و مقرّر شده‌اند، به طرز مخصوص و غیر قابل تغییری تعیین گردیده‌اند و تعداد آنان به قدری قطعی و مشخص است که نمی‌توان بر آن افزود و یا از آن کم کرد (یوحنا 13: 18؛ 2تیموتائوس 2: 19؛ ر.ک یوحنا 10: 14-16، 27-28، 17: 2، 6، 9-12).
5. انسانهایی را که برای حیات مقرّر شده‌اند، خدا پیش از بنیاد عالم بر وفق مقصود ازلی و بی‌تبدیلش و مطابق مصلحت سرّی و ارادۀ نیکوی خود برای جلال ابدی در مسیح انتخاب نموده است (افسسیان 1: 4، 9، 11؛ رومیان 8: 28-30؛ 2تیموتائوس 1: 9؛ 1تسالونیکیان 5: 9) و این انتخاب فقط به سبب فیض مجانی و محبت اوست و ربطی به پیش‌بینی در مورد ایمان و اعمال حسنه و یا مداومت آنها در اینها ندارد و یا چیز دیگری در مخلوقات به منزلۀ شرطی یا سببی که محرک او در این مورد باشد نبوده است (رومیان 9: 11، 13، 15-16؛ افسسیان 2: 8-9؛ ر.ک افسسیان 1: 5، 9، 11) بلکه همه برای ستایش فیض پر جلال اوست (افسسیان 1: 6، 12).
6. همان‌طور که خدا برگزیدگان را برای جلال مقرّر فرموده است، به همان طریق توسط مقصود ازلی و ارادۀ آزاد خود، همۀ وسایل را برای تحصیل آن مقصود از قبل تعیین نموده است (1پطرس 1: 2؛ افسسیان 2: 10؛ 2تسالونیکیان 2: 13). لهذا برگزیدگان، که در آدم در گناه سقوط کردند، به وسیلۀ مسیح رستگار و برای ایمان در مسیح توسط روحش که در زمان مناسب فاعل است (1تسالونیکیان 5: 9-10؛ تیطس 2: 14) به طور ثمربخش دعوت می‌گردند و عادل شمرده شده و فرزندخواندگی را یافته و تقدیس کرده می‌شوند (رومیان 8: 30؛ ر.ک افسسیان 1: 5؛ 2تسالونیکیان 2: 13) و به قدرت الهی به وسیلۀ ایمان برای نجات محافظت می‌گردند (1پطرس 1: 5). هیچ شخص دیگری، غیر از برگزیدگان، به وسیلۀ مسیح خریداری و رستگار نمی‌گردد و دعوت و عادل و فرزند خوانده و مقدس نمی‌شود و نجات نمی‌یابد (یوحنا 10: 14-15؛ یوحنا 6: 64-65؛ رومیان 8: 28-39؛ ر.ک یوحنا 8: 47، 17: 9؛ 1یوحنا 2: 19).
7. خدا طبق صلاح و تمایل غیر قابل درک خودش، که به وسیلۀ آن رحمت خود را به هر که بخواهد ارزانی می‌فرماید و از هر کس که مایل باشد باز می‌دارد، به منظور روشن ساختن شکوه قدرت مطلق خود بر مخلوقات، رضا بدین داد که از باقی انسانها بگذرد و آنها را به علت گناه ایشان برای بی حرمتی و غضب مقرّر فرماید و این برای تمجید پرجلال اوست (متی 11: 25-26؛ رومیان 9: 17-18، 21-22؛ یهودا 4؛ 1پطرس 2: 8؛ 2تیموتائوس 2: 19-20).
8. تعلیم در مورد تقدیر الهی از اسرار عمیقی است که باید با هوشیاری و احتیاط مخصوص دربارۀ آن بحث کرد (رومیان 9: 20؛ رومیان 11: 33؛ تثنیه 29: 29) تا آن که مردم به ارادۀ خدا که  در کلامش مکشوف است واقف شده و مطیع آن گردند و بتوانند به وسیلۀ اطمینان در مورد دعوت ثمربخش خودشان دربارۀ برگزیدگی ابدی خود اطمینان حاصل نمایند (2پطرس 1: 10؛ 1تسالونیکیان 1: 4-5). پس از این نظر این تعلیم باعث تمجید و احترام و تکریم خدا شده (افسسیان 1: 6؛ ر.ک رومیان 11: 33) و در عین حال باعث فروتنی و تلاش و تسلّی فروان همۀ کسانی خواهد بود که انجیل را صمیمانه اطاعت می‌نمایند (رومیان 11: 5-6 ، 20؛ رومیان 8: 33؛ لوقا 10: 20؛ ر.ک 2پطرس 1: 10).